«Συμβάλλαμε στην νίκη της περιφέρειας και κερδίσαμε έναν στους τέσσερις δήμους». Αυτό θα πει το ΠΑΣΟΚ του νομού μας;
Αλλά στην Ερμιονίδα και στην Επίδαυρο οι υποψήφιοι δήμαρχοι ήταν αδιαμφισβήτητοι. Αφέθηκαν στην τύχη τους και το τοπικό κόμα απλώς παρακολούθησε την νίκη του ενός και την ήττα του άλλου, διότι δεν είχε και κάτι να λύσει. Ίσως την ομόνοια του ΠΑΣΟΚ στην Επίδαυρο αλλά αυτά πια είναι ψιλά γράμματα.
Όσο για την περιφέρεια δεν τους ρώτησε και κανένας αν θέλουν τον Τατούλη. Θα τους πιστώσουμε βέβαια εδώ ότι είχαν συνεισφέρει μια καλή ομάδα στελεχών, πολλοί εκ των οποίων εκλέχτηκαν μαζί με τον σχεδόν κοινής αποδοχής αντιπεριφερειάρχη.
Εκεί όμως που κλήθηκε να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά, ήταν στους δύο μεγάλους δήμους. Εκεί λοιπόν κάηκε και κάστανα δεν φάγαμε.
Στο Άργος, άργησε απελπιστικά να αποφασίσει για την υποψηφιότητα, με αποτέλεσμα να κυριαρχήσει η πόλωση της μάχης για την ανάδειξη του υποψηφίου. Μοιραία, δεν πρόλαβε να μαζέψει τα κομμάτια του από τον καυγά της κούρσας για το χρίσμα και έχασε. Αυτός μοιάζει να είναι ο κύριος λόγος χωρίς να παραβλέπουμε και πολλούς άλλους μάλλον δευτερεύοντες.
Στο Ναύπλιο τα κατάφερε πολύ χειρότερα. Υποστήριξε έναν υποψήφιο που κατέβηκε κι αυτός την ύστατη ώρα, ο οποίος –υποθέτουμε όχι τυχαία - δεν πήρε το χρίσμα από το κεντρικό ΠΑΣΟΚ. Ο συνδυασμός του υποψηφίου που στήριξε συγκέντρωσε ένα ταπεινωτικό ποσοστό για την δύναμη του κόμματος στον νέο δήμο (24,51%), ενώ ο δεύτερος γύρος απέδειξε πως ο τόπος διψούσε για αλλαγή. Πρόσθεσε ψήφους στον υποψήφιό του (45,67%) έναντι μιάς μείωσης στο αρχικό αριθμό ψήφων του πρώην δημάρχου ο οποίος παρ’ όλα αυτά πλειοψήφησε (54,33%).
Είναι ολοφάνερο πως αν επιχειρούσε την συνεργασία με την «άλλη πρόταση» και μάλιστα έγκαιρα, θα είχε εμποδίσει την μεγάλη διαρροή των στελεχών του στις συντηρητικές παρατάξεις, θα είχε αποφύγει φθαρμένα στελέχη τα οποία απομάκρυναν τους προοδευτικούς πολίτες από την επιλογή του, και θα είχε κερδίσει μια εμπιστοσύνη νίκης από την κοινωνία των πολιτών.
Προφανώς ευθύνεται για τις δύο ήττες στις μεγάλες πόλεις.
Όσο κι αν την δούμε εμείς καλοπροαίρετα όλη αυτή την μαγειρική της αργοπορίας και της εν τέλει λάθος επιλογής, τουλάχιστον στο Ναύπλιο, οι δημότες δεν πρόκειται να τους κρίνουν με επιείκεια. Μπορούσαν να πάρουν τον δήμο και δεν το έκαναν.
Γιατί;
Αν πούμε ότι προσπάθησαν να συμφιλιώσουν το διχασμένο ΠΑΣΟΚ ως την τελευταία στιγμή, θα απαντήσει ο καθένας ότι δεν τα κατάφεραν.
Αν επιμείνουμε ότι δεν πέρναγε από το χέρι τους να αναδείξουν μια συνεργατική δημοτική αρχή, φοβούμαστε πως δεν θα πείσουμε και πολλούς, αφού δεν καπελώθηκαν από το κεντρικό κόμμα. Εκείνο αρνήθηκε να δώσει το χρίσμα, άσχετα με το αν ελάχιστοι το αντιλήφθηκαν αυτό, αφού το πήραν επάνω τους τοπικό ΠΑΣΟΚ και βουλευτής.
Αυτό που καταλαβαίνει ο μέσος πολίτης από όλη αυτή την περιπέτεια στο Ναύπλιο, είναι πως η Νομαρχιακή επιτροπή και ο βουλευτής επέλεξαν με μέτρο να μην χάσουν οι ίδιοι την εύνοια, από εκείνους του ψηφοφόρους που επηρεάζονται από τα στελέχη τα οποία συναρμολόγησαν το 24,51% ψηφοδέλτιο.
Ποιος θα πείσει ποιόν, ότι είχαν ειλικρινή αγωνία να ενώσουν τον κατακερματισμένο χώρο τους;
Ποιος θα πείσει ποιόν, ότι δεν εργάστηκε ο βουλευτής για την δική του εκλογιμότητα στις επόμενες εκλογές αφήνοντας αδιάφορα τον δήμο στα χέρια της συντήρησης;
Αν δε, υποθέσουμε πως ο βουλευτής πάσχισε ειλικρινά για την ανάδειξη μιας καθαρής ΠΑΣΟΚικής δημοτικής αρχής, ο αντίλογος είναι σαφής. Δεν ενδιαφέρεται ο λαός για τέτοιες «καθαρότητες» αλλά για πολιτικές που θα ευνοούν το κοινό συμφέρον.
Οι περιπτώσεις του Μπουτάρη και του Καμίνη στους δύο μεγάλους δήμους της χώρας έχουν ήδη απαντήσει πριν από μας σε τέτοια διλήμματα.
Δεν ξέρουμε φυσικά ποιάς τάξεως προσωπικό όφελος μπορεί να κέρδισε η Ν.Ε. και ο βουλευτής από τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που υπήρξαν περίγυρος των υποψηφίων στον δήμο Ναυπλίου, όμως υποθέτουμε πως έχασαν ίσως περισσότερο από εκείνους που δεν ονειρεύονται να δουν την φανέλα του κόμματος στο δημαρχείο, αλλά απτές πολιτικές που να δείχνουν ευθέως τα συμφέροντα του δημότη.
Ασφαλώς δεν είμαστε εμείς που θα υποδείξουμε καταδίκες και καυγάδες εσωκομματικούς, διότι η κοινωνία χρειάζεται ενότητες πάνω σε σχέδια και προγράμματα που θα δώσουν διεξόδους και όχι «μάχες» για το πάπλωμα οι οποίες δεν την αφορούν.
Ωστόσο δεν μπορούμε να εθελοτυφλούμε σε εκείνα τα λάθη που αφαιρούν από ένα σοσιαλιστικό κόμμα την δυναμική, η οποία δίνει πολιτικές και όχι προσωπικές προοπτικές.
Θα επαναλάβουμε – ίσως βαρετά πλέον – πως η πολιτική από μόνη της, είναι εξ’ ορισμού ηθικό μέγεθος. Η ενασχόληση με την διοίκηση της πολιτείας, είναι προσφορά στον συνάνθρωπο και συγκάτοικο, στον τόπο ή στην χώρα που ζούμε. Κάποιοι πρέπει να διοικούν το καράβι στο οποίο είμαστε όλοι μαζί ταξιδευτές και οι ελιγμοί είναι μάλλον απαραίτητοι. Όταν όμως οι ελιγμοί γίνονται αποκλειστικός σκοπός και ο προορισμός δεν είναι αυτό που έχει σημασία για τους καπεταναίους, αλλά το πώς θα περνάνε οι ίδιοι καλά στο κατάστρωμα, τότε στραβά αρμενίζουμε.
Στις μέρες μας, έχουμε φτάσει στο σημείο, η πολιτική να θεωρείται ντροπή.
Αυτό πια, είναι λίγο έγκλημα. Και τα λίγο ή πολύ εγκλήματα κάποιοι τα διαπράττουν.
Όχι πάντα χωρίς τιμωρία
Άρθρο του φίλου Κώστα Κόκκινου
